W październiku 2022 roku uzyskałem Europejski Certyfikat Psychoterapeuty.

The European Certificate of Psychotherapy (Europejski Certyfikat Psychoterapeuty) jest wydawany przez European Association for Psychotherapy (EAP), największą europejską organizację psychoterapeutyczną, zrzeszającą około 30 modalności psychoterapeutycznych.

Szczegóły dotyczące certyfikatu znajdują się pod tym linkiem: https://www.europsyche.org/ecp/about-ecp/.

Mężczyzna, 30 lat:
Czy mam kontynuować walkę z uzależnieniami?
Od 14 lat męczę się z uzależnieniami. Jestem alkoholikiem, hazardzistą i narkomanem. Przeszedłem kilkanaście terapii i nadal nie potrafię znaleźć sensu. Czy moja walka ma w ogóle jakieś znaczenie? Coraz bardziej zastanawiam się nad tym, by ze sobą skończyć. Miałem trzy próby samobójcze, wszystkie związane były z przedawkowaniem leków i narkotyków… Ale jak widać, były to nieudane próby… I coraz bardziej tego żałuje i zastanawiam się, czy to w ogóle ma jakiś sens… W sumie, jak jestem trzeźwy, to w miarę to jakoś idzie, ale jak zaczynam dostawać głodów, to nie potrafię sobie z tym poradzić… Czuje, że moje życie z każdym dniem staje coraz bardziej zagmatwane, nielogiczne i skrajnie wyczerpujące.. Już po prostu nie mam sił do tego, by walczyć… od dwóch miesięcy mam myśli samobójcze, które bardzo mnie martwią. A co gorsza dawne sprawy zakłócają jeszcze bardziej moją głowę. Do tego dochodzą problemy zdrowotne.

Tomasz Kościelny:

Jest Pan uzależniony od 16. roku życia, właściwie całe Pana życie dorosłe. I przeszedł Pan wiele terapii. Ciekawe, czy były to terapie stricte alkoholowe, czy też pomagały Panu budować siebie? Mało tutaj informacji. Pierwsze moje skojarzenie z tym związane to brak dobrej relacji w życiu. Takiej relacji, dzięki której mógłby Pan czuć się ważny i potrzebny, móc zaufać, otrzymać wsparcie w swoich problemach życiowych i w konsekwencji odciążyć się na tyle, by na nowo chcieć żyć i nie myśleć o samobójstwie. To, co powiem, może nie jest dla Pana odkrywcze, ale potrzebuje Pan długoterminowej terapii opartej na dobrej i mocnej relacji z terapeutą. Takiej terapii, której głównym tematem nie będzie Pana uzależnienie od alkoholu, narkotyków czy hazardu, ale Pan sam i Pana życie. Relacja, w której poczuje się Pan na nowo zauważony, doceniony. Jeżeli będzie Pan gotowy na takie doświadczenie, zapraszam.

Porada ukazała się w Portalu ABC Zdrowie

Inne moje odpowiedzi na pytania znajdują się pod adresem https://ranking.abczdrowie.pl/d/tomasz-koscielny-psycholog-warszawa-79969

Kobieta, 20 lat:
Nie potrafię cieszyć się życiem po wyprowadzce z kraju na studia
W ubiegłym roku podjęłam decyzję o wyprowadzce na studia do innego kraju. W lipcu wyjechałam z Polski i zaczęłam życie za granicą. Początkowo oczywiście doskwierała mi tęsknota, ale miałam więcej ciekawości świata niż teraz. Od listopada nie potrafię cieszyć się rzeczami, które kiedyś sprawiały mi przyjemność, nie widzę sensu studiów, które podjęłam, uważam, że nie poradzę sobie w życiu, że nie jestem przystosowana do normalnej pracy. Rzuciłam swoją pracę na pół etatu, której potrzebuję, żeby się utrzymywać, bo nie byłam w stanie znieść jej ciężaru psychicznego, tego, że była nieprzewidywalna i mimo, że dawałam z siebie dużo, wciąż wymagano więcej. Obawiam się, że już nigdy nie będę tak szczęśliwa, jak jako nastolatka, nie znajdę pracy, którą polubię. Dodatkowo stoi przede mną wizja jeszcze ponad 2 lat w obcym kraju z presją tego, że muszę podjąć kolejną pracę. A mam wrażenie, że nie umiem się dostosować do pracy, w której po wykonaniu swoich obowiązków muszę udawać, że coś robię żeby szef nie miał pretensji – a tak niestety wygląda większość studenckich prac. Nie wiem, gdzie szukać pomocy. Na psychologa prywatnie nie stać ani mnie, ani mojej rodziny. Kolejki, aby skorzystać z darmowej pomocy psychologicznej, są tu kilometrowe i prędzej skończę te studia niż dostanę się do lekarza. Miewam złe myśli, że kiedyś w końcu sobie nie poradzę i zrobię sobie krzywdę.

Tomasz Kościelny:

Wyjazd do obcego kraju, rozpoczęcie studiów to bardzo poważne zmiany w życiu, które wywołują duży stres. Dodatkowo brak w najbliższym otoczeniu bliskich osób nie ułatwia adaptacji i uniemożliwia wsparcie w trudnym momencie, gdzie wszystko jest nowe. Ponadto rozpoczęła Pani pracę, co również było dodatkowym nowym wyzwaniem. To wymaga od zaangażowania, adaptacji, dopasowania się do obowiązujących w pracy reguł. A w Pani otoczeniu ludzie, których Pani nie zna. To ogromne wyzwania, które dla Pani są zbyt dużym obciążeniem. Stąd pojawia się rezygnacja z pracy, brak wiary w dobrą przyszłość, zniechęcenie życiem codziennym. Potrzebuje Pani wsparcia, by móc wszystko to, co Pani przeżywa, czego doświadcza w tych nowych sytuacjach, móc wyrażać w bezpiecznych i wspierających warunkach. Jeżeli nie stać Panią na prywatne wizyty w kraju, w którym Pani jest, może Pani skorzystać z opcji rozmów Skype w Polsce. Badania pokazują, że taka pomoc jest równie skuteczna, jak prowadzona w gabinecie. To inwestycja w siebie, której Pani obecnie bardzo potrzebuje. Dłuższe przebywanie w takiej sytuacji może doprowadzić Panią do depresji. Warto o siebie zadbać.

Porada ukazała się w Portalu ABC Zdrowie

Inne moje odpowiedzi na pytania znajdują się pod adresem https://ranking.abczdrowie.pl/d/tomasz-koscielny-psycholog-warszawa-79969

Czy to prawda, że młodsi mężczyźni szukają w związkach ze starszymi partnerkami nauczycielek lub matek, które wprowadzą ich w życie?
Wiele zależy od doświadczeń i deficytów emocjonalnych, z którymi wyszli z domu rodzinnego. Jeżeli nie mieli dobrych, stabilnych wzorców zachowań, czują się niepewni i trochę w dorosłym życiu zagubieni. U partnerki szukają więc ciepła, stabilizacji, bezpieczeństwa i opieki, w pewnym sensie kolejnej matki. Dla innych mężczyzn ważnym może być jej większe doświadczenie, inteligencja i życiowa mądrość, którą zdobywa w trakcie życia. Ich partnerka może się dla nich stać pewnego rodzaju życiową nauczycielką. Jeszcze inni są od swoich rówieśników bardziej dojrzali emocjonalnie, co oznacza, że kobiety w zbliżonym do nich wieku, wydają się im mało interesujące. Szukają kogoś, kto będzie w stanie zaspokoić ich potrzeby i wspólną płaszczyznę porozumienia, czyli osobę straszą. Zdarzają się też mężczyźni, którzy dojrzałości oczekują od partnerki, bowiem sami jej nie posiadają. Nie pragną zostać głową rodziny i decydować o kluczowych dla związku sprawach. Możliwości, które powodują, że mężczyzna postanawia nawiązać bliską relację ze starszą kobietą jest wiele i nigdy nie są one jednoznaczne.

A jeśli tych deficytów emocjonalnych, o których Pan wspomina, w domu rodzinnym młodszego partnera nie było, co go w starszej partnerce pociąga?
Na pewno seks jest czynnikiem, który przyciąga młodszych mężczyzn do starszych kobiet. Młodsi mężczyźni mają podobne potrzeby jak starsze od nich o kilkanaście lat kobiety i w związku z tym wzajemnie się przyciągają.

Z jakiego powodu takie związki najczęściej się nie udają?
Większość pojawiających się problemów jest podobna do tych, które mają inne pary. Wiek nie gra aż tak dużej roli, ale ważne jest to, co każde partnerów w dany związek wnosi, jak się w nim zachowuje i dba o siebie nawzajem. Jednak w przypadku związków z dużą różnicą wieku partnerów, mam tu na myśli 15–20 lat, pułapką jest np. myślenie, że wiek w ogóle nie ma znaczenia. Oczywiście różnice w metryce partnerów nie przesądzają o sukcesie bądź porażce relacji, ale zaprzeczanie, że nie ma on wpływu jest okłamywaniem samych siebie. Wiek partnerów ma znaczenie, choćby ze względu na różnice biologiczne. Na przykład kiedy w takim związku kobieta ma 40 lat, a mężczyzna 20 lat, jeśli będą czekać z decyzją posiadania wspólnych dzieci, może się okazać, że potem będzie już za późno. Wzajemna fascynacja na początku relacji powoduje, że nad podobnymi sprawami ludzie się nie zastanawiają lub uważają, że nie będzie to problemem. Jednak po jakimś czasie potrzeba posiadania potomka może pojawić się u mężczyzny. A z nią pytanie, czy jest w stanie pogodzić się z tym, że nie będzie mógł mieć dzieci? Problemem może być także sytuacja, w której np. kobieta już na początku związku pragnie mieć dziecko, gdyż czuje, że to dla niej ostatni moment. Natomiast młodszy mężczyzna czuje, że do roli ojca jeszcze nie dojrzał.

Co Pana zdaniem takie pary powinny zrobić kiedy pojawiają się trudności?
Otwarcie rozmawiać o swoich potrzebach.

Rada przydatna chyba dla każdego związku.
Tak, ale bardzo ważna. Codzienna praca nad relacją jest kluczowa bez względu na mniejszą lub większą różnicę w wieku partnerów. Różnica wieku par starszych kobiet i młodszych mężczyzn, które przyjmuję na terapii, wynosi średnio około 6–8 lat. Pojawiają się u mnie, gdyż zazwyczaj jedna ze stron zaczyna grozić odejściem, a powodem wcale nie jest zdrada fizyczna, ale odczucie emocjonalnego opuszczenia, braku zrozumienia, zaniedbywanie potrzeb lub agresja i przemoc psychiczna. Problemy, które powstają ze względu na różnice wieku wiążą się zazwyczaj z inną dynamiką życiową. Przykładowo gdy mężczyzna będzie miał czterdziestkę i dopadnie go kryzys wieku średniego, kobieta będzie miała 60 lat i właśnie zacznie emeryturę. Różnice między nimi będą zdecydowanie większe niż na początku związku, co może rodzić konflikty. Podobnie będzie się rzecz miała w przypadku, kiedy to mężczyzna jest dużo starszy od swojej towarzyszki.

Choć na naszych oczach upada kolejne społeczne tabu i związki młodych mężczyzn ze starszymi od nich kobietami przestają gorszyć lub śmieszyć, cały czas spotykają się one z dużą krytyką. W jaki sposób można sobie z tym radzić?
Jest to kolejne wyzwanie dla takiego związku. Społeczna akceptacja takich relacji wzrasta, ale często, jeśli zaczyna dotyczyć naszej rodziny, naszych dzieci, nasza postawa staje się mniej tolerancyjna, niż np. w przypadku akceptacji podobnych związków kogoś z pierwszych stron gazet lub kogoś niezwiązanego z nami więzami krwi. Chodzi bowiem o akceptację partnera naszego dziecka, ale również często o rezygnację rodziców z własnego wyobrażenia o jego partnerze, o tym, kto może dać mu szczęście, czasem też wyobrażenia o swojej roli dziadka, babci, albo tego, że w związku ze starszą partnerką, nie będzie dzieci, więc i tej roli nasi rodzice nie będą pełnić.

W takich sytuacjach warto słuchać swoich potrzeb, pragnień i oczekiwań swojej partnerki. Pamiętajmy, że sami kreujemy nasze życie i bierzemy za nie odpowiedzialność. Oczywiście w praktyce podobne podejście wcale nie jest takie łatwe i wymaga wiele pracy, asertywności, ale też wsparcia partnera.

Czy związek starszej kobiety z dużo młodszym od niej mężczyzną może się udać?
Tak, jak każdy związek. Aby się tak stało należy otwarcie rozmawiać o swoich oczekiwaniach, potrzebach, a także słuchać potrzeb partnera i po prostu o niego dbać. Nie powinno się też unikać wspólnego konfrontowania się z wyobrażeniami, jak parter mnie widzi, obawami dotyczącymi starzenia się. Wspólne rozmowy pomagają budować jedność każdego związku.
Rozmawiała: Kamilla Staszak

Wywiad został opublikowany w magazynie „Sens”, nr 2/2018
https://zwierciadlo.pl/sklepcyfrowy/downloads/sens-2-2018/